Die vragen zijn aan het begin van Vortex amper in je opgekomen, of een dikke zwarte streep glijdt omlaag over het bioscoopscherm. Precies door het midden van het echtelijk bed, alsof de Argentijns-Franse cineast Gaspar Noé een onverbiddelijke grens tussen de (nooit bij naam genoemde) man en de vrouw trekt. Alleen hun handen raken elkaar nog.
Het split screen, het in tweeën gedeelde beeldscherm, is een akelig precieze metafoor voor de gedeelde eenzaamheid van het bejaarde stel, nu ze de slotfase van hun samenzijn bereiken.’